O wyrodnej matce i o tym dlaczego lubię Warszawę.

Powyżej zdjęcie z dzisiejszego spotkania z Ignacym i Kasią. Moim zdaniem to doskonała ilustracja do następujących zwrotów: "oddalać się w błyskawicznym tempie", "uciekać w podskokach", "łapać króliczka" i "ku wolności" :D Helenka była zachwycona tym, że Ignacy ją goni :D Przy okazji nadrabiam zaległości i serdecznie pozdrawiam Ł., tatę Ignasia, który podobno czyta nas regularnie (tata, nie Ignaś ;).

Jestem wyrodną matką, bo całkiem zapomniałam o imieninach Heleny, które są DZIŚ! Uświadomiłam sobie to dopiero po zajrzeniu w kalendarz. Po południu byłyśmy w pobliskim Smyku, bo chciałam coś kupić, ale nic nie znalazłam. Ani skarpetek z abs-em, ani fajnego kubka-bidonu, ani baniek mydlanych. Nic! Wokół tylko plastik, Barbie i jakieś litylpetszoły czy inne reklamowane beznadziejne zabawki. Helenka nie dostała więc nic :( Ale! Pozwoliłam jej zjeść tyle suszonych rodzynek ile tylko zechce (bo zazwyczaj są wydzielane), więc chyba można to uznać za mały imieninowy prezencik, prawda? :) 

A Warszawę lubię za to, fajnie jest być tu mamą. Mimo niedoboru niskopodłogowych tramwajów, mimo wszędobylskich schodów i innych idiotyzmów. Bo w Warszawie z dzieckiem nie da się nudzić - pełno jest fajnych placów zabaw, co chwilę coś się dzieje, oferta zajęć dla maluchów jest bardzo bogata. A im dziecko starsze, tym więcej możliwości. Zamiast narzekać, wolę się cieszyć z tego co jest. I czerpać ile się da :)

Dzisiejsza solenizantka na placu zabaw w Ogrodzie Saskim: