O tym, czy półtora roku to dużo czy mało.

Dziś Helena kończy półtora roku. Byłyśmy w odwiedzinach u trzytygodniowego Franka i jego mamy. I kiedy trzymałam go na rękach, przewijałam i ubierałam, to nie mogłam uwierzyć, że Helenka też kiedyś taka była. Półtora roku to szmat czasu - z takiej małej, bezbronnej kruszynki Helenka zmieniła się w samodzielną, odważną dziewczynkę. Ale z drugiej strony kiedy odwrócę się za siebie i spojrzę przez ramię na ten czas, który upłynął od jej narodzin - to wcale nie jest go aż tak dużo. Wszystko dzieje się szybko, dni mijają jeden za drugim i nie wiadomo kiedy nadeszła nasza kolejna wspólna wiosna. I pewnie ani się obejrzę, a na torcie postawimy dwie świeczki. Jak zwykle w takie dni nadchodzi mnie melancholia :) Ale i wielka wdzięczność do losu za to, co mam.

Jakoś w tym tygodniu udzielamy się towarzysko i bardzo się z tego cieszymy! Wczoraj byłyśmy na placu zabaw z Tymkiem (ur.2.11.2007) i jego mamą - było naprawdę super :) Dziękujemy i czekamy na zdjęcia! Jutro mam nadzieję, że spotkamy się dawno niewidzianymi Kasią i Ignasiem, a po południu wpadnie do nas Hulia. Będzie się działo :)