O moim ulubionym pytaniu.

Zadawane przez Helenkę co najmniej kilka razy w ciągu dnia. Skierowane do mnie lub do S. Wypowiedziane najmilszym głosem na świecie. Pytanie nie wiadomo skąd (bo nie mam pojęcia kto ją tego nauczył).

"Wiesz, że Cię lubię?"

O tym, że cuda się zdarzają.

MIŚ SIĘ ODNALAZŁ!!!!

Wczoraj po południu odebrałam telefon od dziewczynki z bloku, w którym mieszka Tymek. Że znalazła misia, że przeczytała ogłoszenie, że chciałaby misia oddać i dlatego dzwoni! I wczoraj wieczorem przyniosła go do cioci A., mamy Tymka!

A dziś Miś siedzi już sobie bezpiecznie w mojej torebce. Ciekawa jestem co powie Helenka na jego widok :)

Ale miły dzień!

O Helenie Wielkiej Podróżniczce.

Jeśli jeszcze nie widzieliście filmu z Georgem Clooneyem "W chmurach", to zobaczcie koniecznie! Kiedy patrzę na zdjęcia poniżej, od razu przypominają mi się sceny z tego filmu.

Helena uwielbia ciągnąć swoją walizkę :)

Do zobaczenia gdzieś w podróży ;)

O pewnej gruszce...

Jak widać powyżej, Helena Wielkim Przedszkolakiem Jest :) Dostała wczoraj pamiątkowy dyplom z okazji zakończenia edukacji w Zielonym Domku, a jej teczka z pracami plastycznymi wykonanymi w ciągu roku pęka w szwach :) Pewnie za jakiś czas porobię zdjęcia co zacniejszym dziełom sztuki i tu zaprezentuję.

Niestety, z powodu aury nie mogliśmy świętować na zewnątrz, ale letnie przebrania dzieci były tak radosne, że nikt nie miał prawa narzekać.

Helenka w roli gruszki wciąż przyprawia mnie o wybuchy śmiechu :)

Oczywiście po rozrywkach dla rodziców typu piosenki i wierszyki (cudowne wykonanie, owacje na stojąco), były też przyjemności dla dzieci - jak widać powyżej. Helena, która słodyczy w domu nie dostaje wcale, oczywiście próbowała nadrobić zaległości w cukrze...

Całe "stado" gruszek. Urocze :D

I nawet układ taneczny był!





Zakończenie roku za nami, ale my się sentymentom nie dajemy i w poniedziałek... wędrujemy jak zwykle do przedszkola :D :D :D Lato w mieście się rozpoczyna z naszym udziałem :)

A już jutro - zdjęcia Heleny Wielkiej Podróżniczki!

O welkim kryzysie...misiowym.

Wczoraj Helenka zgubiła misia. Małego, brązowego misia z chusteczką pod szyją. Dostała go w prezencie od babci Jadzi, a należał kiedyś do cioci Krysi. Najgorsze, że był to jej UKOCHANY miś :(

Szłyśmy w odwiedziny do Tymka, Helenka niosła misia w rączce, widziałam, że go ma jeszcze na chodniku pod blokiem. Potem wsiadłyśmy do windy i przy wysiadaniu zapytałam - gdzie masz misia??? Okazało się, że nie ma :( Helenka została z ciocią i Tymkiem, a ja natychmiast zjechałam na dół. Ale niestety misia już nie było :(((

Za każdym razem kiedy przypomina sobie o wielkiej zgubie, zaczyna płakać. Przyniosłam jej misie ze sklepu, ale oczywiście ona chce TAMTEGO!!!

Mam zamiar oplakatować osiedle, może ktoś się zlituje i misia odda.

A dziś, w przedszkolu, zakończenie roku...

O Kucharzu i króliczkach, czyli - wspomnienia znad morza.

Wczoraj, kiedy odbierałam Helenkę z przedszkola "ciocia" powiedziała mi, że Helenka opowiadała jej o wyjeździe - że był Pan Kucharz i że Helenka karmiła króliki.

No więc to są jej wspomnienia znad morza... Kucharz, przez którego spać nie chciała w swoim łóżeczku, bo bała się, że ją zje (a my, głuptasy, z takim entuzjazmem pokazywaliśmy jej w restauracji kucharza z wielką czapą i opowiadaliśmy, że to on gotuje dla niej zupki!). Za to króliki to wspomnienie cud-miód! Słodkie, mięciutkie i pachnące świeżo zerwanym mleczem :) Dzień przed wyjazdem na trawniku przy pensjonacie, w którym zawsze mieszkamy pojawił się domek z dwoma królikami. Jak można się domyślić, spędziłyśmy przy nim niemal sto procent czasu, jaki nam pozostał do wyjazdu. A przy okazji ogołociłyśmy pobliskie trawniki z całego zapasu mleczu i koniczyny :D

Wróciliśmy, szybko i sprawnie, bo Helenka prawie całą drogę przespała! W domu Mount Everest rzeczy do prania i warszawskie szybkie tempo.

O naszym Półwyspie.

Niedawno uświadomiłam sobie, że to już osiem lat, jak jeździmy z S. na Hel!!! Z Helenką pierwszy raz byliśmy w maju 2008 roku, kiedy miała sześć miesięcy, to właśnie tu pierwszy raz samodzielnie usiadła!

Półwysep mamy oswojony, wiele miejsc jest "naszych" i ulubionych: fokarium w Helu, kawiarnia na najwyższym piętrze hotelu Velaves we Władysławowie (piękna panorama i widok na morze!), plaża w Jastarni... Szczególnie teraz, przed sezonem, kiedy jeszcze nie ma tłoku i hałasu, jest tu miło (większość turystów to ludzie z malutkimi dziećmi). Lubię tu być i przez dwa tygodnie nigdzie się nie spieszyć.

Jutro wracamy do Warszawy...

A Helenka też uwielbia zabawy na plaży, codzienne odwiedziny u Świnki i nasłuchiwanie czy przypadkiem nie jedzie pociąg.

Powyżej Helenka na placu zabaw w Cetniewie (Władysławowo). Najpierw idziemy na trybuny basenu i patrzymy na pływających (Helena wody się boi i odmawia kąpieli), potem obowiązkowo odwiedzamy powyższy plac zabaw.



W Juracie, ze stryjem Radkiem.



Powyżej: w bardzo miłej i klimatycznej kawiarni (naprzeciwko cmentarza w Jastarni, tuż obok torów). Cała kawiarnia umeblowana jest starociami, dużo zabawek w kąciku dla dzieci, prorodzinna atmosfera (w łazience nocnik i nakładka na sedes) i dobra kawa!





Jako że nigdzie nie znalazłyśmy racuchów z jabłkami, a Helenka miała na nie wielką ochotę, razem z babcią zaczęła produkcję.



Stały punkt programu - świnka.









A ja - po dwóch tygodniach, kiedy czasu na myślenie miałam aż nadto, czuję, że potrzebuję ZMIAN. Trzymajcie kciuki.

Zdjęcia. I już :)

O tym, że to po prostu blogspot zwariował :)

Już jesteśmy, blog przywróciłam od życia, choć oczywiście wcale go nie kasowałam, to po prostu blogspot zwariował. A ja, jako, że miałam ochotę zrobić sobie komputerowo-internetowy detoks, od soboty nie włączałam komputera.

Dziękuję Wam za maile i smsy z pytaniami "co się stało z blogiem???"- świadczące o tym, że chcecie do nas zaglądać i że myślicie o nas. Jak widać i z szaleństwa serwisu blogowego może wykiełkować coś miłego :)

A my... och! WYPOCZYWAMY! Bawimy się, czytamy, rozmawiamy, spacerujemy - i wtedy jest nam dobrze. Ale też ciągle walczymy z nasilonym buntem dwulatka(-i), z próbą wymuszania wszystkiego płaczem, krzykiem, biciem (mnie przez Helenkę, nigdy odwrotnie) - i wtedy jest nam źle. Na szczęście mam chwile tylko dla siebie, codziennie robię swoje 10 kilometrów biegu i z każdym krokiem odzyskuję równowagę i spokój. Staram się kładąc się wieczorem do łóżka puszczać w niepamięć to, co było nerwowe i złe, a pielęgnować, to co miłe i dobre. Bycie mamą dwuipółletniej Helenki, obdarzonej uporem i silnym charakterem prawdziwego wojownika ;) nie zawsze jest łatwe. Ale w końcu - kto obiecywał, że będzie łatwo???????

A ona? Namiętnie puszcza bańki mydlane, buduje setki babek z piasku, zajada się pomidorową z makaronem, coraz lepiej jeździ na rowerze, huśta się pod samo niebo na huśtawce i mówi, mówi, mówi :)

Uwielbiam tu przyjeżdżać, spacerować po znanych trasach, słuchać jak szumi morze i biegać po prawie pustej plaży. A dzięki Helence wciąż odrywam na nowo zapomniane uroki dzieciństwa - bieganie za bańkami mydlanymi, szalony mecz w piłkę plażową, śmiech z byle powodu, oglądanie przejeżdżającego pociągu i dziwienie się WSZYSTKIEMU.

Zdjęcia mamy, może pojawią się jutro?

Patrzę teraz na nią kiedy spokojnie śpi i zaklinam los, żebym umiała być dla niej taką mamą, jakiej potrzebuje.

O tym, że już za kilka dni...

Już w poniedziałek wyjeżdżamy całą trójką na wytęskniony, wyczekany i wymarzony URLOP! Jak zwykle jedziemy do Jastarni ;) Na babkorobienie, deskopływanie, nadmorzembieganie i upajanie się - sobą nawzajem!

Jak zwykle mam blogowe zaległości! Zdjęcia zmagazynowane w domowym komputerze nie mają jakoś okazji ujrzeć światła dziennego (czyt. blogowego), ale mam nadzieję, ze jeszcze przed wyjazdem uda mi się z tym uporać.

Z okazji Dnia Dziecka Helenka została obdarowana świetną układanką z GRANNY, nazywa się LOTTO i chodzi w niej o dopasowywanie fragmentów obrazka do jego powiększenia. Helenka pokochała ją od razu, więc układamy ją jakieś sto razy dziennie. Chciałam, to mam :D Prezenty w tym roku były udane, bo podarowane jej piękna, rzeźbiona, zrobiona z surowego drewna kołyska dla lalek, jest ciągle oblegana. Lalki są usypiane, kołysane, a na noc przenoszone razem z kołyską na komodę koło łóżeczka H.

Te przedwyjazdowe dni to nasze rodzinne święto Taty i Córki, bo oni są razem, a ja - w pracy.