środa, 29 kwietnia 2009

O "siedzeniu" z dzieckiem w domu.


Kiedy słyszę lub czytam tekst o kimś, że "siedzi z dzieckiem w domu" od razu się jeżę. Nie znoszę tego zwrotu i uważam, że ktoś może go używać tylko ktoś, kto nigdy nie zajmował się małym dzieckiem, albo kto zajmował się nim przy pomocy pilota od (włączonego) telewizora. Nie wiem kto wymyślił to stwierdzenie, ale obawiam się, że jakiś mężczyzna. Ja zawsze, kiedy ktoś tak mówi w stosunku do mnie protestuję. Bo ja WCALE ale to WCALE "nie siedzę w dzieckiem w domu"!!! Siedzenie młoda matka zna tylko ze słyszenia. Praktykuje je tylko kiedy karmi dziecko. Ja do trzeciego miesiąca życia córci głownie ją nosiłam, potem głównie pchałam (wózek), a teraz głównie biegam (za nią). Siedzenia w tym jak na lekarstwo ;) Pomijając już samo siedzenie, to w domu też za dużo nas nie ma (oprócz czasu na jedzenie i spanie). Tyle wokół się dzieje, tyle jest do obejrzenia, do opowiedzenia i do odkrycia, że przebywanie w domu jakoś nas nie pociąga. Spacerujemy, jeździmy, odwiedzamy i poznajemy - a zamiast tego miałybyśmy siedzieć w domu?! Dzięki Helence odkrywam tyle nowych miejsc, dzięki niej znów poczułam tą dziecięcą ciekawość, dzięki niej znów tak bardzo mi się CHCE! I wcale nie czuję się jak "kura domowa siedząca z dzieckiem w domu"! O nie! Jestem przewodnikiem, wędrowcem, odkrywcą, nauczycielem i towarzyszem podróży w jednym. I nie żałuję ani jednego dnia, ani jednej godziny, ani jednej minuty spędzonej z Heleną. I jestem szczęśliwa, że mogę z nią być. Na cały etat z nadgodzinami.


A poniżej najnowsze zdjęcia z placu zabaw.

Trzy pierwsze ujęcia mogą zmrozić krew w żyłach - kiedy pierwszy raz to zobaczyłam, o mało nie padłam trupem ;)

Helenka wspinająca się po schodach:







A tu już spokojny zjazd rurą. Technika brzuszna tyłem (nogi najpierw, reszta potem, na brzuchu ;)









Ćwiczenia na równoważni:



I przejście przez przeszkody:



Czyjś śliczny rowerek...



... i równie piękny jeździk:



Miłego dnia :)


O tym, że już zakwitły bzy i małej kobiecie.


Wiosna nie czekając na maj wybuchła na całego. Wszystko kwitnie, pachnie, nawet moje ukochane bzy! Od kilku dni chodzimy w tiszertach i nie przejmujemy się, że większość dzieci na placu zabaw ubrana jest w warstwę więcej. Niech się pocą, Helenka nie lubi (na termometrze 24 C w cieniu!).

Aż boję się to napisać, ale ostatnio córcia jest przeokropnie grzeczna :) S. mówi, że to przejściowe, ale ja mu nie wierzę :D Na przykład wczoraj miałam wizytę u dentysty, Helenka pojechała ze mną. I całe pół godziny bawiła się ulubioną lalą w asyście pań z recepcji. Z fotela słyszałam radosne podskakiwania, okrzyki "opa, opa" (czyli, że lala skacze) i perlisty śmiech córeczki. W pewnym momencie zajrzała do gabinetu, powiedziała "mama" i poszła dalej się bawić. Płakała kiedy musiałyśmy wyjść. Rzadkość wśród odwiedzających panią stomatolog osób :D Od jakiegoś czasu kładę ją do łóżeczka, daję żabę i smoka (niestety:(, a Helenka przytula się do podusi i zasypia. Cud-miód i orzeszki, jednym słowem :)

Upodobała sobie ostatnio moje obuwie i każde mierzy z wielkim namaszczeniem. Mała kobietka:









Długi-krótki weekend zapowiada się bardzo wesoło. Przyjeżdża do nas Kacper, mój chrześniak z mamą. Bardzo się cieszymy i już nie możemy się doczekać. Może w końcu zobaczę Warszawę z ostatniego piętra Pałacu Kultury :)

niedziela, 26 kwietnia 2009

O weekendzie pełnym wrażeń.


Za nami weekend pełen wrażeń. Postanowiłam po tygodniu spędzonym przede wszystkim na placu zabaw ruszyć z Heleną w miasto i zaznać nieco innych atrakcji :)

W sobotnie przedpołudnie wybrałyśmy więc do Królikarni na piknik rodzinny. Do udziału w nim udało mi się namówić kilkoro "dzieciatych" znajomych (pozdrawiam wszystkich serdecznie!) w związku z tym na miejscu czekała już na nas wesoła gromadka ;)

Zwiedziłyśmy z Helenką okolice pałacu, podziwiając panoramę rozpościerającą się z jego dziedzińca:









Potem weszłyśmy do głównej atrakcji tego dnia, czyli labiryntu kreatywności. Oto, co piszą o nim organizatorzy imprezy:

Labirynt Kreatywności jest wypełnioną powietrzem strukturą połączonych pomieszczeń wykonanych z kolorowych materiałów. Pod wpływem światła słonecznego, przestrzenie zamieniają się w kolorowy labirynt. Przebywając wewnątrz tego magicznego miejsca można doświadczyć niezwykłych przeżyć. Dzięki przestrzeniom niepodobnym do żadnych innych istniejących w naturze, dzięki kolorom przenikającym wydawałoby się wszystko, przebywanie w labiryncie pobudza wrażliwość na kolor i dźwięki, „poszerza” naszą zdolność kreatywności.

Rzeczywiście, kolory były niesamowite! I sam efekt poruszania się pomiędzy poszczególnymi częściami labiryntu przyprawiał o niezapomniane wrażenia. Mi najbardziej podobała się żółta część - czułam się jak wewnątrz jajka :) Helenka od początku, zanim jeszcze weszłyśmy była niezbyt przychylnie nastawiona do tego pomysłu. Sama nie wiem - może było za dużo ludzi, może nagle zaczęło się zbyt dużo dziać, a może po prostu była już śpiąca. W każdym bądź razie nie chciała zejść mi z rąk, nie uśmiechała się. Nie podobało jej się, krótko mówiąc. Byłam w rozterce, bo z jednej strony chcę żeby doświadczała różnych wrażeń, żeby widziała i poznawała jak najwięcej się da, ale z drugiej - nie wiedziałam, jak zareaguje w środku. Mimo wszystko postanowiłam, że wchodzimy (tym bardziej, że najpierw musiałyśmy odstać swoje w kolejce). Helenka zdania nie zmieniła i całe nasze zwiedzanie tunelu spędziła na moich rękach. Zdjęcie dała sobie zrobić jedno, ale proszę, z taką oto miną:



Potem, po wyjściu, było już nieco lepiej, bo obok było dużo dzieci (i niektóre z nich miały rowerki!). Oglądała rówieśników i "bębenki", ale ukochanej lali nie wypuszczała z garści:





Kiedy włożyłam ją do wózka i poszłam na spacer po pobliskim parku, od razu zasnęła. Myślę, że jej smutna mina i brak uśmiechu był spowodowany tym, że w czasie kiedy oglądałyśmy wszystkie atrakcje zazwyczaj córcia już dawno śpi. Bo jak tylko się wyspała i otworzyła oczy, to od razu wstąpił w nią dobry humor i energia :) Biegała i śmiała się od ucha do ucha :)

A wczoraj o 10 pojechałyśmy do Instytutu Teatralnego na Teatranki Zajęcia prowadzone były przez dwoje artystów - którzy grali na afrykańskich instrumentach (pan), opowiadali bajki, tańczyli (pani) i śpiewali (obydwoje;). Wszystko poprowadzone świetnie, profesjonalnie, z wyczuciem i uśmiechem! Tematyką całego spotkania były zwierzęta z dżungli. Dzieci tworzyły to "przedstawienie" razem z artystami: śpiewały, grały na instrumentach, zgadywały różne zagadki. Było cudownie!!! W nagrodę za odgadniętą zagadkę, czy inne wykonane zadanie pani dawała dzieciom ze swej magicznej szkatułki nagrodę - żelkę :) Helenka do wieczora opowiadała mi i S. że pani dała jej "mmmmmmm am, am" (czyli coś pysznego) :D Córcia na początku była trochę nieśmiała, nie chciała zejść z moich kolan, ale z biegiem czasu coraz lepiej się bawiła. A po przedstawieniu dzieci zostały zaproszone do sali obok, żeby namalować egzotyczne ptaki. Helenka (ubrana w piękną białą bluzeczkę ;) była wniebowzięta dzierżąc po raz pierwszy w dłoni pędzelek z farbą. Stworzyła swoje pierwsze w życiu dzieło malarskie. Oto genialne malowidło Heleny S. lat 1 i prawie pół:







Córcia jest w nim zakochana! Wciąż je oglądamy i opowiadamy sobie jak doszło do spłodzenia tak wspaniałej rzeczy :) Ciągle dyskutujemy na techniką kolażu, wykorzystanymi elementami o pięknymi odbiciami małych rączek :)))

Podsumowując: to chyba najlepsze zajęcia dla dzieci, na których do tej pory byłyśmy (mimo, że chodzimy tu i tam i zawsze nam się podoba). Zakochałam się zarówno w Teatrankach jak i w samym Instytucie (przyjazny dzieciom, tuż obok Łazienek, miła kawiarnia i ciekawe wystawy!). Na pewno będziemy chodzić regularnie, do czego zachęcam wszystkich! Tylko uwaga - chętnych nie brakuje, trzeba zapisywać się z wyprzedzeniem!

P.s. A dziś, od samego rana w Warszawie świeci słońce i jest cieplutko (termometr na północnym oknie pokazuje 21 C). Kwitnie czereśnia pod naszym blokiem. Wiosna!

środa, 22 kwietnia 2009

O małej-dużej dziewczynce.

Udało się! Helenka została zapisana do grupy maluszków od września. W przedszkolu bardzo jej się podobało - tak bardzo, że nie chciała wyjść :D Były dzieci, uśmiechające się panie, kolorowe zabawki i przytulny wystrój. A w sekretariacie siedział sobie śliczny mały piesek, więc Helenka z radości nie wiedziała, w którą stronę patrzeć :) Ja też mam pozytywne wrażenia i mam nadzieję, że wszystko będzie w porządku.

Patrzę na nią jak bawi się zajęta własnymi myślami, jak biega po placu zabaw i coraz mniej szuka mojej obecności, jak po położeniu do łóżeczka przytula swoją żabę i zasypia... I przecieram oczy ze zdumienia, i nie mogę w to uwierzyć, że moja mała dziewczynka jest już taka duża.

A przyszłe przedszkole Heleny można zobaczyć TU

wtorek, 21 kwietnia 2009

O tym, że z zapisami do przedszkola trzeba się spieszyć.















Kilka dni temu weszłam na stronę przedszkola, do którego miałam zamiar w przyszłości zapisać Helenkę. Przedszkole jest prywatne, niedaleko nas i już od kilku mam słyszałam, że to fajne miejsce i że dzieci za nim przepadają. Okazało się, że mają grupę dwulatków, więc doszłam do wniosku, że zapiszę Helenkę, kiedy skończy dwa lata, na kilka godzin dziennie, tak, żeby pobyła z rówieśnikami. A jeśli jej się spodoba i chętnie będzie do niego chodziła, to ja wrócę do pracy...
A dziś na placu zabaw spotkałam A., mamę dwóch słodkich dziewczynek (Zuzia urodziła się dokładnie w tym samym dniu co Helenka!), która powiedziała mi, że powinnam iść jak najszybciej, bo zostało niewiele miejsc w grupie od września. Wyobrażacie sobie - w prywatnym przedszkolu?! Jutro rano lecimy więc do przedszkola, zapisać się :)

Dobrze nam. Jest ciepło, całe dnie spędzamy ze sobą, chodzimy na nasz ulubiony plac zabaw. Fajnie być mamą :)


poniedziałek, 20 kwietnia 2009

O tym, co kocham w niej najbardziej.









Najbardziej kocham w niej to, że codziennie budzi mnie z radością na twarzy. Że umie cieszyć się z drobiazgów - całą sobą, jak szalona, do utraty tchu. Że uśmiecha się do KAŻDEJ mijanej osoby (mimo, że nie każda osoba odwzajemnia ten uśmiech). Że ma takie pogodne usposobienie. Że jest, jaka jest. Za to najbardziej ją kocham.

sobota, 18 kwietnia 2009

O tygrysie na smyczy i innych ciekawostkach z zoo.


Tak jak wspominałam, kilka dni temu byliśmy we trójkę w Zoo. To już drugie odwiedziny Helenki w tym miejscu, nadal ze wszystkich zwierząt najbardziej podobały jej się inne dzieci :D Ale postępy są i mieszkańcy zoo też zwrócili na siebie jej uwagę.

Widzieliśmy strasznie dużo interesujących rzeczy. Na przykład, po bliższych oględzinach czarnej pantery (sztuk trzy) okazało się, że jej futro wcale nie jest gładkie, jak mi się do tej pory wydawało! Jest w cętki, tylko że czarne - w związku z tym pantera wygląda jak zrobiona z wytłaczanego aksamitu. Bardzo to było pouczające spotkanie. O! I widziałyśmy też słonie, które pracowały nad powstaniem potomka. Ten widok najbardziej podobał się zgromadzonym tatusiom, nie wiedzieć czemu.

Do koziego pyszczka Helenka podeszła nieufnie:



Ale za to pingwiny zrobiły na niej jak najlepsze wrażenie! Nie chciała odejść od siatki:



A tu my na tle wybiegu dla pawianów. Te najmłodsze bardzo przypominały mi swoim zachowaniem Helenkę skaczącą na naszym łóżku ;)



Zoo to jest arcyciekawe miejsce. Oto dowód, tygrysica Zoja we własnej osobie:





Bardzo zdziwiona Helenka, że istnieje na tym świecie "kotek" większy od naszego:









A wiecie, że miesięczna adopcja takiej na przykład surykatki kosztuje tylko 50 zł? I za to ma się tabliczkę z imieniem i nazwiskiem obok wybiegu. Moim zdaniem to super prezent dla miłośnika zwierząt! Więcej informacji na stronie warszawskiego zoo. To był bardzo, bardzo udany dzień. Polecamy wszystkim!

piątek, 17 kwietnia 2009

O czarnej dziurze i tym podobnych przyjemnościach...

O nie, nie dam się wiosennej modzie na optymizm, nie dziś. Dziś będę narzekać. Bo okazało się, że Helenka miała na 100 % trzydniówkę a nie żadną szkarlatynę, więc prawdopodobnie antybiotyk dostała niepotrzebnie. A dziś dopadł ją mega katar i mega marudzenie. Budzi się co chwilę z płaczem, bo biedna ma zatkany nosek i z trudem oddycha. Ja nie mam kiedy włączyć komputera, bo jakoś tak ostatnio nam się dni układają, że córcia śpi "w terenie". A wieczorami próbuję odgruzować dom, który powoli zarasta brudem. Jak zwykle po powrocie z Mazur wessała mnie czarna dziura i z niczym się nie wyrabiam. Na dodatek Helenka miała dziś atak buntu i wyła bez przyczyny jak zarzynany zwierz. O! Ale nic to, biorę udział w mistrzostwach cierpliwości. Dam radę, dam radę...

Zdjęć dziś nie będzie. Nie ma sił wstać i iść spać, a co dopiero wklejać tu zdjęcia ;) Może będą jutro. Byliśmy w Zoo i zrobiłam dużo fajnych fotek. Oby jutro był łatwiejszy dzień!

wtorek, 14 kwietnia 2009

O tym, że mimo milczenia - żyjemy.

Mimo długiego milczenia - żyjemy!!! :)

Święta miałyśmy cudowne. I dlatego nie pisałyśmy. Żeby cieszyć się rodziną, słońcem i wspólnie spędzanym czasem. Wczoraj wieczorem wróciliśmy do domu. Jak zwykle żal było opuszczać rodzinny dom, a Helence - dziadków (i pieska).

Ze zdrowiem już bardzo dobrze!!! Helence wysypka zniknęła po 2-3 dniach. Byłyśmy dziś na kontroli u naszej pani pediatry, która sugeruje, że to jednak nie szkarlatyna, a trzydniówka. I bądź tu człowieku mądry! Żeby się upewnić, Helenka miała dziś pobraną krew na badanie obecności paciorkowca, wyniki jutro. Była bardzo dzielna, mimo, że ją bolało i płakała troszkę, to wcale nie wyrywała rączki, tylko przytuliła się do mnie i cierpliwie czekała, aż pani pielęgniarka skończy. Moja córeczka!

S. wziął urlop do końca tygodnia, więc przed nami wspólne, rodzinne dni. W planach mamy Zoo, kupno szafy dla Helenki i fotelika na rower. Będzie się działo :)

Pogoda cudowna!!! Kwitną forsycje i śliwki-mirabelki, świeci słońce i jest ciepło (18'C). Chce się żyć!

Poniżej zdjęcia sprzed wyjazdu na Mazury. Lala od cioci Kasi i Helenka razem bawią się na naszym ulubionym placu zabaw: